​

MÜJDE (VEYA BAŞKA BİR ŞEKİLDE "İNCİL"), İNAN HERKESİN KURTULUŞU İÇİN TANRI'NIN GÜCÜDÜR

 

Kutsal Kitap'ta ifade edilen şey budur: Elçi Pavlus bunu Romalılara yazdığı mektupta söylemiştir (Romalılar 1:16).

 

Sınırlı insan doğamız, Müjde'nin kapsamını ve anlamını ancak kısmen anlamamıza izin verse de, bu kapsam ve anlam İsa Mesih'in kişiliğinde tam olarak sunulmuş (Koloseliler 2:2-3) ve Kutsal Yazılar'da (2. Timoteos 3:15-17) iletilmiştir. Bu nedenle, Tanrı'nın "iman eden herkesin kurtuluşu için" uyguladığı bu "gücünün" bazı temel yönlerini anlamak çok önemlidir.

 

İNCİL NEDİR?

 

İncil (Yunanca "Ey-Agghelion", "iyi haber" kelimesinden gelir), Tanrı'nın ebedi durumunun gelişmesinin müjdecisidir. Bu krallıkta günah, ölüm ve hiçbir kötülüğün var olabileceği, mükemmel bir barış ve adaletin olduğu bir gerçekliğin olduğu. Ancak bu müjde, insanlara ciddi bir soru getirmeli: Bu krallıkta sonsuz yaşam ve diriliş elde etmeye layık mıyız?

 

TANRI'NIN KRALLIĞI İÇİN YETERİNCE DOĞRU OLABİLİR MİYİZ?

 

Tanrı, halkına bir yasa verdi; bu nedenle, eğer bir kişi kusursuz bir şekilde doğru olmak istiyorsa, Tanrı tarafından vahyedilen bu yasanın tüm emirlerini kusursuz bir şekilde uygulamalıdır. Bu yasa, kutsal yazılarda (özellikle İbranice "Tevrat"ta, İncil'in ilk kitaplarında) yer almaktadır.

 

Ancak elçi Pavlus açıkça şöyle uyarır:

"Çünkü Yasa'nın gereklerini yerine getirenler lanet altındadır. Çünkü şöyle yazılmıştır: "Yasa kitabında yazılı olan her şeye uymayan, onları yapmayan herkes lanetlidir." Artık hiç kimse Tanrı katında Yasa aracılığıyla aklanmadığı açıktır. Çünkü "Doğru kişi imanla yaşayacaktır." (Galatyalılar 3:10-11)

 

“Şimdi biliyoruz ki, Kutsal Yasa ne diyorsa, Kutsal Yasa içinde olanlara söylüyor. Öyle ki, her ağız kapansın ve bütün dünya Tanrı'ya hesap versin. Çünkü Kutsal Yasa'nın gereklerini yapmakla hiçbir insan Tanrı katında aklanmayacaktır. Çünkü Kutsal Yasa aracılığıyla günahın bilincine varılır.” (Romalılar 3:19-20)

 

Bu nedenle, yasayı gözlemleyerek Tanrı önünde aklanmak mümkün değildir: yasa, mutlak doğruluğu nedeniyle, onu tam olarak yerine getiremeyeceğimizi ve bu nedenle Tanrı tarafından sonsuz bir kınamayı hak ettiğimizi anlamamızı sağlar, doğru sayılmayı veya sonsuz yaşama layık olmayı hak etmiyoruz.

 

Tanrı halkına vahyedilen yasayı bilmeyenler bile O'nun önünde eşit derecede suçludurlar; Pavlus bu konuda şöyle der: “Ey insan, yargılayan herkes, senin hiçbir mazeretin yok. Çünkü başkasını yargılarken, kendini mahkûm ediyorsun. Çünkü sen yargılayanlar, aynı şeyleri yapıyorsun. Ve biliriz ki, Tanrı'nın yargısı, böyle şeyler yapanların üzerine haklı olarak düşer. Fakat ey insan, böyle şeyler yapanları yargılayan ve aynısını yapan sen, Tanrı'nın yargısından kaçabileceğini mi sanıyorsun?” (Romalılar 2:1-3).

İNCİL: İYİ HABER

 

Ancak bu 'kötü haber'den sonra Pavlus, İncil'i ifşa eder: "Şimdi ise, yasaya rağmen, Tanrı'nın adaleti ortaya çıktı. Yasa ve peygamberler buna tanıklık ediyor. Yani, İsa Mesih'e imanla, iman eden herkes için Tanrı'nın adaleti. Aslında ayrım yok: herkes günah işledi ve Tanrı'nın yüceliğinden yoksun kaldı. Ama Mesih İsa'daki kurtuluşla, O'nun lütfu sayesinde karşılıksız olarak aklanıyorlar." (Romalılar 3:21-24)

Aklanma, iman eden herkes için, Mesih İsa'ya imanla, lütufla gerçekleşir ve bizim için karşılıksız olarak gerçekleşir. Ancak Mesih'in kendisi tarafından bir bedel ödendi: "Tanrı, adaletini göstermek için, kanına imanla, onu kefaret kurbanı olarak koydu." (Romalılar 3:25). "Tanrı ise, biz daha günahkârken, Mesih'in bizim için ölmesiyle, bize olan sevgisinin büyüklüğünü kanıtlıyor." (Romalılar 5:8)

Masum olmasına rağmen çarmıha gerilerek ölen Mesih, insanlık tarihi boyunca kendisine iman edenlerin tüm günahlarını üstlendi. Bunu onlara yüklemedi, aksine ölümden dirilişiyle kusursuz adaletini onlara yükledi. Pavlus, İsa'nın "suçlarımız için verildiğini ve aklanmamız için diriltildiğini" yazar (Romalılar 4:25). "Aslında Tanrı, dünyayı Mesih'le barıştırarak, insanların suçlarını yüklemeyerek ve içimize barıştırma sözünü yerleştirerek Mesih'teydi. Bu nedenle, sanki Tanrı bizim aracılığımızla harekete geçmiş gibi, Mesih'in elçileri gibi davranıyoruz. Mesih adına yalvarıyoruz: Tanrı'yla barışın. Günah bilmeyeni bizim için günah yaptı; öyle ki, O'nda Tanrı'nın doğruluğu olalım." (2. Korintliler 5:19-21).

 

 

İYİ İŞLERİMİZ KENDİ KURTULUŞUNA KATKI SAĞLAMAZ

 

Haklı çıkarılma, "yasanın gereklerini yerine getirmekten bağımsız imanla" gerçekleşir (Romalılar 3:28). Dolayısıyla, eğer yasanın gerekleri (ki bunlar Tanrı tarafından açıkça emredilmiş ve doğru ve iyi kabul edilmiştir, Romalılar 7:12) bile bizi haklı çıkarmaya yetmiyorsa, başka hiçbir şey de yetmeyecektir. Bu, Tanrı önünde insani gururu dışlamak içindir (Romalılar 3:27; 4:2; 1. Korintliler 1:26-29; Galatyalılar 6:14).

 

AMA, EĞER İYİ İŞLER KENDİMİZİ KURTARMAMIZA YARDIMCI OLAMIYORSA, İNCİL GÜNAH İŞLEMEYE BİR DAVET DEĞİL MİDİR?

 

Pavlus, İncil'in insanlara günah işleme izni verdiğini reddederek şöyle yazar: "Öyleyse ne yapalım? Yasa altında değil, lütuf altında olduğumuz için günah mı işleyelim? Umarım öyle olmaz! Kendinizi birine itaat kölesi olarak sunduğunuzda, itaat ettiğiniz kişinin kölesi olduğunuzu bilmiyor musunuz? Ya ölüme götüren günahın, ya da doğruluğa götüren itaatin kölesi olursunuz. Ama Tanrı'ya şükürler olsun ki, günahın köleleriyken, teslim edildiğiniz öğretinin örneğine yürekten uydunuz ve günahtan özgür kılınarak doğruluğun kölesi oldunuz." (Romalılar 6:15-18). Yakup 2:14-26, imanları olduğunu söyleyerek, aslında diri bir imana değil, ölü bir imana sahip olduklarını gösterenlerin durumundan bahseder. İman ettiklerini iddia edenlerin, İbrahim ve Rahab'ın yaptığı gibi, eylemleriyle aklanmış olduklarını göstermeleri gerektiğini öğretir. İyi işler, iman edenler tarafından yapılmak üzere Tanrı tarafından hazırlanmıştır: "İman yoluyla, lütufla kurtuldunuz. Bu sizin başarınız değil, Tanrı'nın armağanıdır. İşlerin başarısı değildir ki, hiç kimse övünmesin. Çünkü biz, Tanrı'nın eseriyiz; Mesih İsa'da, Tanrı'nın önceden hazırladığı iyi işler için yaratıldık." (Efesliler 2:8-10). İyi işler Tanrı'nın yüceliği içindir (Matta 5:14-16).

​